Perfecte bestemming voor een Austin-Healey 100/6

Tekst Igor Stuifzand Fotografie Lyndon McNeill

Het Schotse schiereiland Applecross is een perfecte bestemming om er met een Austin-Healey 100/6 op uit te trekken. Misschien ligt hier zelfs wel de mooiste weg van Europa.

De Britten hebben het ook niet gemakkelijk. Prachtige klassiekers als de Austin-Healey 100/6 behoren tot hun automobiele erfgoed. Als je goed zoekt, valt voor een behapbare prijs best nog een goed exemplaar te vinden. Maar uiteindelijk dringt zich toch een keer de vraag op, waar je met de auto naartoe moet rijden. De Vogezen? De Dolomieten? Of zoek je liever een mooie route in het land waar de Austin-Healey gebouwd is?

Mooiste weg van Groot-Brittannië

Vraag een willekeurige Brit naar de mooiste weg op zijn eiland en je krijgt meteen vijf verschillende antwoorden. Zelfs op het platteland rond Londen kan je je klassiekerhart ruimschoots ophalen. Voor een route die zich kan meten met de mooiste Alpenpassen, hoeft de Brit zijn land bovendien niet te verlaten. Wel zal hij een grote afstand moeten overbruggen, want de beste weg die Groot-Brittannië te bieden heeft, ligt op het Schotse schiereiland Applecross.

Romantische route

Zelfs als je vanuit Edinburgh of Glasgow vertrekt, ben je al gauw een uur of vijf onderweg om het schiereiland Applecross te bereiken. Dat wil zeggen: wanneer je voor de minst romantische route kiest over de A87, want tel er anders gerust nog maar een uurtje bovenop. Welke auto zich het beste leent voor deze excursie? Waarschijnlijk een brute, pure roadster met haar op de borst (en schouderbladen). Voor een vooroorlogse auto, een vroege Lotus of een nerveus Italiaans raspaard is de route veel minder geschikt en een moderne sportwagen isoleert je te veel van de buitenwereld. De ideale auto om deze weg te bedwingen mag niet te groot zijn en heeft een korte draaicirkel, zodat je in krappe haarspeldbochten niet in verlegenheid wordt gebracht. Deze auto heeft bovendien een motor die genoeg kracht levert om vlot een berg te kunnen beklimmen. En het allerliefste zit er geen dak op … zolang het droog blijft in Schotland.

De beste weg die Groot-Brittannië te bieden heeft, ligt op het Schotse schiereiland Applecross.

Rallyverleden Austin-Healey

De Austin-Healey voldoet aan alle eisen. Dat de auto ook nog eens een rijk rallyverleden heeft, heeft zeker meegeholpen bij onze keuze. Destijds werd gereden met de Healey 3000, wij hebben de beschikking over een vroegere 100/6. Wat de voor- en de nadelen zijn van de verschillende motor- en verschijningsvarianten, is stof voor een avondvullende discussie, maar daar zullen we ons hier niet mee bezighouden. Bovendien: zodra je hebt plaatsgenomen op het lage stoeltje achter het grote stuur en met de drukknop op het dashboard de motor tot leven hebt gewekt, weet je meteen dat je de enige juiste auto hebt meegebracht.

Een en al nostalgie

Het gaat er knus aan toe in de 100/6, maar het comfort is uitstekend en het dashboard straalt een en al nostalgie uit. Het uitzicht over de lange neus is werkelijk prachtig. Onze auto is er eentje van het type BN4 en stamt uit 1958. Dat betekent dat de portierruiten van de auto nog ouderwets afneembaar zijn. Daarnaast heeft de auto een klein achterbankje, maar dat gebruiken we alleen om onze jassen en wegenkaarten kwijt te kunnen. Het is een understatement om te zeggen dat de Austin-Healey straf geveerd is. Op korte hobbels reageert de achteras onbarmhartig en af en toe gaan er klappen door het chassis die je laten afvragen hoe lang het nog duurt voordat de auto uit elkaar valt.

De ideale auto om deze weg te bedwingen mag niet te groot zijn en heeft een korte draaicirkel

Prachtige bochten

We zijn in Edinburgh gestart en sturen de Austin-Healey naar het noordwesten. Op de A87 nemen we de afslag naar de A890, die leidt naar de A896. De bergen worden ineens een stuk steiler en liggen ook veel dichter bij de weg. We sukkelen om het sombere Loch Kishorn heen en krijgen aan de andere kant uitzicht op de toppen van de 700 meter hoge Meall Gorm. Niet ver daarvandaan ligt de Beinn Bhàn, een meer dan 900 meter hoge top. Tussen beide bergen de Bealach na Bà, de bergpas die volgens de geruchten de hoogst gelegen weg van het hele Britse eiland is, 625 meter boven de zeespiegel. Zo nu en dan heeft de weg een stijgingspercentage van 20 procent.

Wanneer je de lange neus van de auto de bocht in ziet draaien, geeft dat een enorme voldoening.

De route is gegarneerd met prachtige bochten waarvoor je stevig moet afremmen, van de derde terug naar de tweede versnelling moet schakelen, in de bocht moet gaan leunen en het grote driespaaksstuur flink moet verdraaien. Dat klinkt misschien niet zo heel spannend, maar in de Austin-Healey vergt het nogal al wat lichamelijke inspanning. Wanneer je de lange neus van de auto de bocht in ziet draaien, geeft dat een enorme voldoening. En om de exercitie af te ronden, laat de achterkant zich met een toefje extra gas een sierlijk stapje opzij zetten.

Lord of the Rings

De bootjes op Loch Kishorn worden steeds kleiner en de bergpas nadert. Als we de top bereikt hebben, stoppen we en laten we de Austin-Healey knisperend afkoelen. We merken dat het hier op de bergpas een flink stuk koeler is dan beneden, tot groot genoegen van de zescilinder. De naald van de temperatuurmeter geeft namelijk een beangstigend hoge waarde aan. Met een gerust hart kunnen we vaststellen dat de temperatuur langzaam weer naar een gezond niveau daalt. Intussen bewonderen we het prachtige uitzicht: voor ons ligt een landschap dat doet denken aan Mordor, het Zwarte Land uit de trilogie The Lord of the Rings. En als we ons omdraaien, dan zien we het land vloeiend richting de zee afdalen, terwijl de wolken aan de hemel dreigend voorbij trekken en een stevige wind ons gezicht teistert.

Alle zeilen bij

We zetten onze rit voort en stoppen bij de Applecross Inn. We vullen de tank van de Austin-Healey en nemen zelf een drankje. De volgende etappe zal ontspannen verlopen. Het gaat rechtdoor, licht bergaf, met links de kust en rechts de bergen. Voor zover dat mogelijk is in de krappe voetenruimte van de Healey, strekken we onze benen een beetje. Peinzend kruisen we verder en met weemoed vragen we ons af waarom de meerderheid van alle Austin-Healeys naar Noord-Amerika verscheept is.

Ons exemplaar is een van slechts 121 auto’s die in Groot-Brittannië zijn afgeleverd, terwijl in de VS maar liefst 2190 linksgestuurde BN4’s zijn verkocht. Maar we zijn al gauw weer terug bij de les: terwijl we een blik werpen over het voor ons liggende Loch Shieldaig, missen we bijna een scherp afdraaiende bocht naar rechts. Even alle zeilen bijzetten! Als een vrije val in de achtbaan, suizen we het dal in. Maar laten we niet met onze armen in de lucht gaat zitten gillen. We duiken achter het lage voorruitje en vragen het uiterste van de Girling-trommelremmen.

Op zeeniveau zijn we weer terug in het heden. De weg leidt rechtdoor naar Shieldaig, een pittoreske verzameling van huisjes die vlak aan het water staan. Rechtsaf begint de weg richting het zuiden, waar ons avontuur bij de afslag naar Bealach na Bà is begonnen. We hebben vijf uur voor de boeg richting Edinburgh. Maar in de Austin-Healey 100/6 is elke rit een kilometer te kort.

Austin-Healey 100/6

Bekijk dit model