Overgewicht met stijl: Lincoln Continental Mark IV

Tekst Igor Stuifzand Fotografie Rob Kerkvliet

In de jaren 70 is de Lincoln Continental Mark IV in de VS hét automobiele bewijs voor succes. Dat de Lincoln Continental in alle populaire tv-series van die tijd een bijrol speelt, berust dan ook niet op toeval.

Evenmin is het verwonderlijk, dat Frank Cannon zich in een Lincoln Continental verplaatst. Na het verlies van zijn vrouw en zoon zegde hij de LAPD vaarwel, om het als privé-detective wat rustiger aan te gaan doen. Officieel zijn z’n echtgenote en zoon het slachtoffer van een noodlottig ongeval. Frank heeft de uitkomst van het politierapport echter nooit vertrouwd. Natuurlijk koestert Frank wrok, maar hij is nooit bij de pakken neer gaan zitten. Hij houdt van het goede leven. Dankzij zijn succesvolle nieuwe loopbaan kan hij zich de luxe veroorloven die daarbij past. Met smaakvolle kleding, lekker eten en een grote, dure auto – een Lincoln Continental. Een levensstijl die wel een vervelend overgewicht met zich meebrengt. Maar Frank heeft niet de illusie dat hij ooit nog zo atletisch zal worden als Burt Reynolds.

Lincoln Continental Mark IV

Bekijk dit model

Lincoln Continental op tv

De actieserie Cannon werd in de jaren zeventig op televisie uitgezonden. Op celluloid trekt het leven in die tijd traag voorbij. We zien een welvarende, vergeelde televisiewereld, waarin ‘meer’ nog altijd ‘meer’ betekent. Wie het breed heeft, laat het liever nog breder hangen. De dromerige, kleurrijke decors van de films en tv-series uit deze tijd maken nu, zo’n 40 jaar later, een overdadige, haast lachwekkende indruk. Was dit de werkelijkheid? In Cannon werden de excessen niet geschuwd, maar ook in Kojak, Dallas en Charlie’s Angels was het leven zeer fortuinlijk. Dat de Lincoln Continental Mark IV in al deze tv-series een bijrol speelde, berust niet op toeval.

Gemotoriseerd glitterpak

De uit Las Vegas geïmporteerde auto die we bij RD Classics in Emmerich ophalen voor deze reportage, zou een relikwie uit de onwerkelijke tv-wereld van de seventies kunnen zijn. In de tijd van Frank Cannon vormde de Lincoln Continental Mark IV de belichaming van goede smaak, luxe en verfijning; het allerbeste dat de Amerikaanse auto-industrie (lees: de Ford Motor Company) te bieden had. Het is het gemotoriseerde glitterpak van een funkartiest, een ivoren juwelenkist die gevuld is met robijnen. In 1975 kon je er uitstekend mee voor de dag komen, inmiddels noemen we het kitsch – of nog erger: wansmaak.

Lincoln Continental als Cadillac concurrent

Toch doen we auto’s als de Lincoln Continental tekort door ze dwaas en wanstaltig te noemen. Dinosauriërs als deze stammen uit de hoogtijdagen van uitbundigheid. De afmetingen waren excessief. Wilde je eind jaren zeventig een auto die nog groter was dan de Continental Town Car, dan moest je een zesdeurs limousine aanschaffen. Jaarlijks verkochten Cadillac, Imperial en Lincoln meer dan 350.000 van deze luxury cars.

In de tijd van Frank Cannon vormde de Lincoln Continental Mark IV de belichaming van goede smaak, luxe en verfijning.

Maar net als eind jaren vijftig, toen de Amerikaanse automerken elkaar de loef probeerden af te steken met steeds grotere staartvinnen, kwamen ze ook nu weer tot inkeer. Cadillac nam het voortouw in het ontwerpen van kleinere modellen. Lincoln volgde enkele jaren later en Imperial verdween helemaal van het toneel.

Luxe interieur

In 1975 kocht je voor 11.082 dollar een standaard uitgevoerde Continental Mark IV. Om deze prijs in perspectief te zetten: de Chevrolet Camaro LT (met zescilinder) was leverbaar voor 4057 dollar, terwijl je voor een Mercedes 450 SE zo’n 15.000 dollar betaalde. De Lincoln Mark IV had nagenoeg alles te bieden wat je hartje begeerde. Het interieur was super de luxe, met elektrische bediening voor de stoelen, spiegels en ramen, airconditioning, cruisecontrol, een AM/FM-radio met elektrische antenne, getint glas, centrale portiervergrendeling. En – als klap op de vuurpijl – een analoog klokje van de Franse horlogemaker Cartier.

Het meubilair is extra dik gestoffeerd met zacht, gevlamd Versailles-velours.

Geheel naar de Amerikaanse traditie en smaak kon de Lincoln-koper de toch al rijke uitrusting aanvullen met allerlei stijlvolle opties. Dat heeft de eerste eigenaar van ons fotomodel dan ook gedaan. Het dak is niet helemaal bekleed met vinyl, maar – in Landau-stijl – alleen ter hoogte van de achterraamstijlen, waarbij een brede verchroomde sierlijst via de raamlijn en over het dak naar de andere kant doorloopt. Het meubilair is extra dik gestoffeerd met zacht, gevlamd Versailles-velours. Daarbij zijn de rugleuningen en de zittingen van ‘losse’ kussens voorzien. Een radio met cassettespeler, elektrisch bediende tochtraampjes, wielen van gesmeed lichtmetaal en een dubbele uitlaat ontbreken niet. Een interval op de ruitenwissers en een beschaafd bordeauxrood sierstreepje over de flanken maken het plaatje compleet.

Verwantschap met Ford Thunderbird

In vol ornaat is de Lincoln Continental Mark IV een gigantische auto. Hij meet 5,80 meter in de lengte en 2,02 meter in de breedte – je kunt de auto vanaf de maan nog zien rijden. Met 3,06 meter is de wielbasis evenmin kinderachtig, maar toch lijkt de auto op een chassis te staan dat veel te kort is. Aan de voorkant is de overhang haast net zo lang als achter, wat de verhoudingen in het ontwerp van de Mark IV (lange neus, korte achterkant) niet ten goede is gekomen. Alsof hij spillebenen en te korte broekspijpen heeft. Overigens deelt de Lincoln zijn chassis met de Ford Thunderbird, die in dezelfde fabriek in Wixom, Michigan werd gebouwd en duidelijk uit dezelfde designstudio stamt als de Mark IV.

Bijzondere details

De Lincoln Continental Mark IV barst van de opmerkelijke details. In de Seventies zullen ze het toonbeeld van deftigheid geweest zijn, vandaag de dag lijken ze totaal overbodig. Waarom die deksels voor de dubbele ronde koplampen? Waarom de ovale opera windows in de brede dakstijlen (met zilverkleurige Lincoln-emblemen erin verwerkt)? En waarom de ronde uitstulping in de achterklep die de illusie moet wekken dat het reservewiel achterop staat? En wat doet dat lauwerkransmotief in de smalle witte stootlijsten op de flanken? Maar zulke vragen moet je eigenlijk helemaal niet stellen. De Lincoln Continental Mark IV stamt uit een tijd waarin deze overdreven details uiterst smaakvol waren.

De buitenste hoeken van de carrosserie reiken tot ver over de grenzen van de naburige staten, maar aan boord gaat het er verrassend knus aan toe.

Ook het interieur is een oase van uitbundigheid. Het wijnrode hoogpolige tapijt is dikker dan de bakkebaarden van Frank Cannon en de velours bekleding is zachter dan de zachtste teddybeer. Bovendien wekt het houtwerk op de deuren en het dashboard associaties met een duur kabinet waarin een glasservies van geslepen kristal wordt bewaard. Wie zich een auto als deze Lincoln kon veroorloven, had geen enkele reden tot klagen.

Hoe ligt de Lincoln Continental op de weg?

De buitenste hoeken van de carrosserie reiken weliswaar tot ver over de grenzen van de naburige staten, aan boord gaat het er verrassend knus aan toe. Vier volwassenen hebben het redelijk riant, maar door de bescheiden hoofdruimte zullen zij wel hun Stetson af moeten zetten. De zachte banken zitten bijzonder comfortabel. Het meubilair lijkt in eerste instantie zo vlak als de zoutvlakte van Bonneville, maar doordat je diep wegzakt in de kussens krijgt je lichaam toch voldoende zijdelingse ondersteuning. Niet dat je daarom verlegen zit, want in de Lincoln kun je hoge bochtsnelheden maar het beste vermijden. De zwaar (Amerikaans) bekrachtigde en zeer indirecte besturing ontneemt je alle contactgevoel met de voorwielen, waardoor het op een kronkelige weg concentratie vereist om de juiste richting te bepalen. De Lincoln Continental Mark IV is om mee te cruisen over lange, kaarsrechte Interstates en ongeschikt voor een achtervolgingsscène in de stijl van Starsky en Hutch.

Door de soepele vering drijft de Lincoln Continental als het ware op het wegdek.

Toch heeft de auto geen ongecontroleerde wegligging. Door de soepele vering drijft hij als het ware op het wegdek, maar een opeenvolging van oneffenheden leidt niet meteen tot een eindeloos deinen en schommelen. Ook als je vanuit stilstand het gas intrapt of op snelheid de rem intrapt, blijft de auto vlak en koersvast. Extreme carrosseriebewegingen blijven uit. Vanachter het stuur is hooguit minimale variatie in de afstand tussen de horizon en het Lincoln-embleem boven op de verchroomde, naar Brits voorbeeld (inderdaad: Rolls-Royce) gemodelleerde grille. Op een snelheid van zo’n 110 km/h gedraagt de auto zich bijzonder kalm, het veercomfort is ongekend. En mocht er in de verte een bocht opdoemen, dan kun je vertrouwen op een krachtig remsysteem. Met (destijds optionele) schijven rondom en een antiblokkeersysteem.

Big block V8

De rust die er van de Lincoln uitgaat, wordt mede bepaald door zijn motor. Vanzelfsprekend ligt er een V8 in de eindeloos lange neus. Om precies te zijn gaat het om de 385-series big block V8, die een cilinderinhoud heeft van 460 cubic inch (7,5 liter). Met name het koppel is indrukwekkend: 496 newtonmeter bij 2600 toeren per minuut. Naast zulke cijfers is het vermogen haast lachwekkend. Beademd door een vierpoorts Motorcraft 4350-carburateur haalt de V8 maar 223 SAE-pk uit al zijn slagvolume. Exclusief inzittenden moet er meer dan 2400 kilo in beweging worden gebracht, dus verwacht geen enorme stuwkracht. De automatische driebak drukt de prestaties nog verder de kop in, door zo snel mogelijk naar het hoogste verzet te schakelen en daarin te blijven, zo lang als maar kan. Met de rustige rijstijl die de Lincoln afdwingt, kun je echter rijkelijk putten uit het enorme koppel van de motor. De auto is dan snel genoeg.

Tussen duim en wijsvinger

Wat is de Lincoln Continental Mark IV eigenlijk een fijne auto. Je zit als een vorst, met een prachtig uitzicht op een vierkant dashboard (model konijnenhok) en over een eindeloze, hoekige neus. Het stuur reikt ver naar binnen, wat de bewegingsvrijheid voor Frank Cannon behoorlijk moet hebben ingeperkt. Maar met mijn postuur zit ik ruim en ontspannen en met het dunne stuur tussen duim en wijsvinger kruis ik over de snelweg terug richting RD Classics.

Wat is de Lincoln Continental Mark IV eigenlijk een fijne auto.

Ik moet toegeven dat ik tijdens de proefrit toch wel gecharmeerd geraakt ben van de auto. De uitbundige detaillering is absoluut niet mijn smaak, maar de soepele rijeigenschappen hebben een aangenaam rustgevende uitwerking. Voor Europa is de Lincoln Continental Mark IV wel heel erg groot, maar op Amerikaans grondgebied zou dit (voor mij) best wel eens de ideale auto kunnen zijn.