Het staat op bijna ieders verlanglijstje: eropuit trekken met een klassiek, schattig en felgekleurd Volkswagen-campertje. Wij fleurden Zuid-Frankrijk een week lang op met een oranje T2 Westfalia uit 1974.
De klassieke Volkswagen-camper heeft een enorme aantrekkingskracht, ook op niet-automensen. Iedereen vindt hem leuk, schattig en aandoenlijk. Vertel een vriend of vriendin over je plannen om een week met zo’n icoon op vakantie te gaan, en je ziet een twinkeling en in zijn of haar ogen, gevolgd door openheid over een diepgewortelde droom: “Oh, dat wil ik ook nog eens doen”. Het is heel eenvoudig om de daad bij het woord te voegen.
Wij vlogen voor een habbekrats naar Marseille, huurden voor een week een feloranje T2-camper bij Vintage Road Trips en trokken eropuit in de prachtige Provence. Heuvelop naar de paarse lavendelvelden en heuvelaf naar de Côte d’Azur. Het veertig jaar oude campertje heeft ons niet een keer in de steek gelaten.
De knieën passen onder het stuur
Van tevoren bestond de angst dat deze twee meter lange redacteur van Classic Cars misschien niet achter het stuur zou passen. De reis begint met een opluchting: de knieën passen onder het stuur, de drie pedalen die uit de vloer omhoog komen zijn te bedienen en er is genoeg ruimte tussen kruin en dakhemel. Als een koning te rijk, met een groot stuur op schoot draaien we de openbare weg op. De lange, sierlijke pook van de handgeschakelde vierbak verdwijnt in de vloer. Aan het uiteinde zit een klein zwart bolletje dat in de palm van de hand rust. Het pookje voor de richtingaanwijzers zit links van het stuur, het pookje voor de ruitenwissers rechts. Beide zijn zo dun als eetstokjes.
Rijden met de T2 is redelijk eenvoudig. Zo veel is er niet veranderd in veertig jaar tijd
Rijden met de T2 is redelijk eenvoudig – zo veel is er niet veranderd in veertig jaar tijd. De pedalen worden gescheiden door de stuurkolom, maar met de koppeling links, de rem in het midden en het gas rechts, kun je eigenlijk niet de mist in gaan. Schakelen gaat prima, zodra je weet hoe ver je de lange pook naar je toe mag trekken (of van je af mag duwen) om het schakelpatroon te volgen. De besturing en de remmen zijn onbekrachtigd, dus er moet hard gewerkt worden.
Het enorme stuurwiel gaan we waarderen. Het is heerlijk om eraan te hangen in scherpe bochten en onze armen erop te laten rusten als de weg recht is. De T2 heeft ook een feature om het zware remmen te vergemakkelijken: hij geeft je het gevoel harder te gaan dan je daadwerkelijk rijdt. Als we vol gas wegstuiven uit een dertigkilometerzone, bedankt een matrixbord ons voor onze veilige, verantwoorde en duizelingwekkende snelheid van 49 km/h. Een groene smiley wrijft het in: we zijn niet zo snel. Eigenlijk wisten we dat al, want op de snelheidsmeter is met rode viltstift een streep getrokken bij 90 km/h. De 50 pk sterke boxermotor achterin heeft niet meer in zijn mars.
Op de snelheidsmeter is met rode viltstift een streep getrokken bij 90 km/h
We mijden dan ook wijselijk de snelweg. Op de Franse slingerwegen langs de lavendelvelden en de wijngaarden gaat de T2 snel genoeg en comfortabel. In bochten helt de hoge bus net niet te ver over. De rugleuning van de bestuurdersstoel en het bankje ernaast is kort, maar biedt zowaar enige zijdelingse steun. Waarschijnlijk is de vulling van het klassieke zitgerei wat ingezakt en zitten we daardoor wat dieper. Maar oud of niet, de zitting van de stoel is dik en stevig en zit lekker. Na een etappe over de Franse landerijen zijn het niet de billen, maar de armen die om rust vragen.
Ben Pon
De voorgeschiedenis van onze T2 Westfalia uit 1974 begint tientallen jaren eerder op 23 april 1947. Dat is de dag waarop Ben Pon in zijn agenda een schets maakt van een door Volkswagen te bouwen bestelbusje. Het verhaal dat nota bene een Nederlander de eerste Transporter tekende, is voor velen bekende kost. Maar kent u de details ook? De schets is namelijk heel simpel: een zijaanzicht van een busje met een afgerond dak, een stuur met stoel helemaal voorin en de motor achterin. Bij de voor- en achteras staat ‘750’ gekrabbeld; het gewicht in kilo’s dat op elke as mag steunen – 750 kilo bus plus 750 kilo vracht.
In 1950 rollen de eerste bestelbusjes bij Volkswagen van de band en Nederland en België worden belangrijke exportlanden. Het duurt niet lang voor de Combi wordt ontdekt als de ideale vakantieauto. Met een enkele bank achterin en een boel ruimte rondom die bank kan een heel gezin plus bagage in een mum van tijd inladen en vertrekken. Al snel worden complete camperinrichtingen aangeboden. Niet door Volkswagen zelf, maar door derde partijen. Westfalia ontpopt zich als grootste aanbieder omdat het nauw samenwerkt met Volkswagen en zijn waar mag verkopen via het VW-dealernetwerk.
De Campingbox
Westfalia begint klein met de zogenaamde Campingbox: een multifunctioneel meubel waar lades, een tafel en stoelen uit schuiven of vouwen. De kampeerbox staat overdwars in de T1, achter de voorbank. Plotseling beschikt de bus over acht zitplaatsen en een fornuis, met de bijbehorende bedframes en matrassen kan een driepersoonsbed gecreëerd worden. Zo begint de eerste Volkswagen Transporter op een camper te lijken. In de folder blaast Westfalia hoog van de toren: zij geloven dat de T1 dankzij de kampeerbox verandert in een “landhuis op wielen”.
We blijven nog heel even plakken bij de Westfalia-creaties uit het T1-tijdperk. Zo wordt de eerste volledige camper van Westfalia gebouwd voor de Amerikaanse markt. Hij is geïsoleerd tegen wind en kou, maar bevat niet (!) de Campingbox. Drie keer raden naar de naam … De Campingbox Export (1955).
In 1962 toont Westfalia de flipseat, een voorbank waarvan de rugleuning kan worden omgeklapt zodat de bank bij de zithoek wordt getrokken. Een goed idee dat ze nog beter willen maken door de rugleuning omhoog te laten draaien, evenwijdig aan de zitting. Zo ontstaat een ministapelbed voor kinderen. Slapen op de bolle, smalle rugleuning is echter geen goed idee en daarom hangt Westfalia er een kleine hangmat boven. Kom er maar eens op. Vervolgens ontstaat het idee van het markiesdak, een polyester dakdeel dat scharniert aan de zijkant van de bus en lijkt op een accordeon. Het dak geeft de camper stahoogte en twee extra slaapplaatsen.
Accordeondak
Westfalia levert de T2 ook een tijdlang met zo’n accordeondak en daar blijft het qua dakcreaties niet bij. Het bedrijf voorziet de T2 naar keuze van een dak dat vooraan scharniert of een klein dakje dat omhoog komt en lijkt op een vogelhuisje. Het hefdak dat wij hebben, met het scharnierpunt achteraan, hoort bij de T2’s van de latere jaargangen. In dit puntdak zit een tweepersoonsbed. De late T2’s hebben ook schijfremmen voor, wat de veiligheid enorm bevordert.
Het Westfalia-avontuur bij Volkswagen stopt na de T4, als Westfalia wordt overgenomen door Daimler. Volkswagen bouwt een nieuwe fabriek en produceert zelf de T5-camper sinds 2004. De oorspronkelijke schets van een 750 kilo wegende bestelbus met de motor achterin, zien we er niet meer in terug. De T5 weegt ongeveer 2000 kilo, heeft de motor voorin en is van alle moderne gemakken voorzien. Alleen het hefdak is nog praktisch hetzelfde als in 1974, al opent het tegenwoordig elektrisch.
We draaien de camping op. Na drie keer steken staat de T2 kaarsrecht op de campingplaats en we trekken de handremhendel onder het dashboard aan. Zo, tijd om uit te pakken. Een ruk aan het verchroomde handvat en de schuifdeur aan de zijkant glijdt soepel open. De volgende handeling is het dak omhoog doen, zodat we binnenin rechtop kunnen staan. Zodra het palletje uit de vergrendeling komt, is het dak met twee handen omhoog te duwen. Een eenvoudig metalen frame vouwt uit en door het voorbij zijn dode punt te duwen, zitten het dak en het frame muurvast. Uit het dak is een tweepersoonsbed tevoorschijn gekomen. Dan nog even een matrasdeel naar voren trekken, het dekbed uitspreiden, twee kussens pakken en het bed is klaar.
Matras is te kort
In theorie kunnen vier mensen overnachten in het campertje. Door beneden de bank uit te klappen, ontstaat nog een bed voor twee personen. De bus is dan wel propvol, de bagage past hopelijk net op de voorstoelen en de kampeerspullen (tafel, stoelen, waslijn) moeten buiten blijven. Gelukkig zijn we maar met z’n tweeën, dat maakt de puzzel een stuk gemakkelijker. Voor het slapengaan schuiven we alle gordijntjes dicht (en dat zijn er veel) en via de stoel waar bij de T1 de Campingbox stond, klimmen we naar boven. De rits in het tentdoek gaat open voor een beetje frisse lucht. Licht uit. Welterusten.
Niet verder vertellen als je ooit met vier mensen gaat kamperen: het bed beneden is een stuk dikker
Het matras is eigenlijk te kort, maar ik ben dan ook absurd lang. Vakantiegangers van 1,90 meter kunnen hier wel languit liggen. Het nadeel van bovenin slapen is dat het bed op houdt waar het dak scharniert, dus lange mensen kunnen niet hun voeten over de rand laten bungelen. Hoofd- en voeteneind omdraaien vinden we geen optie vanwege het lage dak. De oplossing is beneden gaan slapen. Het hoofd bij de achterruit en de voeten waar het matras ophoudt. Niet verder vertellen als je ooit met vier mensen gaat kamperen in een T2, maar de kussens waar het bed beneden uit bestaat zijn een stuk dikker. Wij slapen de rest van de week beneden.
De volgende morgen glimt de feloranje T2 in de ochtendzon. We zetten de klaptafel en twee vouwstoelen neer voor de camper, ontsteken het gaspitje, brengen water aan de kook en zetten twee mokken kampeerkoffie. Dat is de lekkerste koffie. Vers brood uit het dorp beleggen we met beleg uit de elektrische koelbox. De bus mag dan 40 jaar oud zijn, hij heeft een contactdoos aan de zijkant en een lange stroomkabel om de afstand naar de aansluiting op de camping te overbruggen.
Speelse, kleurrijke T2
De charmes van zo’n oude Volkswagen-camper laten zich moeilijk vastleggen in foto’s. De vrijheid om te gaan en staan waar jij dat wilt, is heerlijk, maar een moderne camper biedt dat ook. Het is het vrolijke gevoel dat je krijgt als je na het tandenpoetsen terug naar je kampeerplaats loopt en tussen het groen een speels, kleurrijk T2’tje ziet staan. En het warme briesje dat door de open ramen naar binnen stroomt als je door de prachtige Provence rijdt. De boxermotor snort erop los en alles trilt, maar je zit eerste rang voor de grote voorruit en geniet met volle teugen van het autorijden en het constant wisselende uitzicht. Dat het busje in goede staat is, zonder lelijke butsen of roestplekken, draagt bij aan het plezier. Op een loszittend deurpaneel en een openvallend kastdeurtje na, is hij helemaal in orde.
Ons busje heeft ons dan ook nooit in de steek gelaten. Door na elke tankbeurt het oliepeil te controleren en echt niet harder te rijden dan 90 km/h, heeft hij ons overal naartoe gebracht. Overdag in de volle zon en ‘s avonds als we stapvoets de wilde everzwijnen voor de bus laten oversteken. De perfecte camper voor een heerlijke kampeervakantie.
Zo huur je een T2
Het door Nederlanders gerunde Vintage Road Trips (www.vintageroadtrips.nl) verhuurt verschillende klassiekers in Amersfoort en in de Provence (Zuid-Frankrijk). Naast meerdere Westfalia-campers hebben ze 2CV’s, Vespa’s, Kevers en een Porsche 911 SC. De een is leuk voor een dag, de ander voor een week. Na aankomst op vliegveld Marseille kan een taxi je naar de locatie in de Provence brengen. De kleurrijke Volkswagens T2 staan op een rijtje te wachten. Wij reden de feloranje, maar je kunt ook een campertje met tweekleurige lak kiezen. Na een korte uitleg over de bediening en het onderhoud (oliepeil controleren na elke tankbeurt), kan het echte avontuur beginnen. Het hippiebusje is te huren per dag, weekend, midweek of hele week. Ons advies: minimaal een week, plus de kist met kampeergerei. Want wat is kamperen zonder gasstelletje, bestek en hardplastic servies?
Classic Cars #34
In deze editie: Citroën 2CV, Citroën Méhari, Oldsmobile Toronado, Alfa Romeo 75, Mercedes 190, BMW 325iX (E46), Audi 80, Fiat 2300 Coupé, Mercedes 250 CE, Rover P6 3500, Lancia Aurelia, Lancia Thesis, Ferrari 288 GTO en Volkswagen Type 3.
